Niets was minder waar. Ik kwam er slechter uit als dat ik er in ging. Ik had, naast de depressieve gevoelens, last van angstaanvallen en eetproblemen. De eetproblemen bestonden er uit dat ik heel erg vast zat aan het op tijd eten. Om de 2 uur moest ik van mezelf eten of koffie drinken met een koek o.i.d. Gebeurde dit niet dan werd ik heel onrustig en paniekerig. Door de weeks kwam er s'morgens en s'middags iemand bij mij of ging ik naar iemand toe om mee te wandelen en koffie te drinken. Alleen thuis zijn vond ik lastig en helemaal als er niets op de planning stond. Van dat vooruitzicht werd ik helemaal onrustig. Ik was bij de huisarts geweest, maar die kon er niet veel mee. 2 vriendinnen van mij zijn ook zelfs nog bij de huisarts geweest omdat ze vooral heel erg over mij in zaten en zich ook geclaimd voelden door mij. Hier werd niets mee gedaan. Ook liep ik bij een psychiater en psycholoog van de zelfde organisatie als waar de opname van was. Daar had ik wel baat bij, maar het ging allemaal erg moeizaam. Uiteindelijk kwam ik via de zoon van een van die vriendinnen (David) bij Zorg Los terecht. Hij was daar zelf heel enthousiast over en heel positief over de geboden hulp en begeleiding en was er van overtuigd dat het ook wat voor mij was. Ik dacht echt: baat het niet dan schaadt het niet. Dus ik nam contact op met Jeanet en Niels. Ook ben ik ben een keer wezen kijken in Woerden op de dagbesteding. Eerlijk gezegd had ik er toen geen hoge pet van op omdat het er voor mijn gevoel heel vrijblijvend uitzag. Maar daar vergiste ik mij in. Jeanet kwam eerst bij mij thuis om te praten( een intake te houden) en ik kon al heel snel terecht. Op maandag, dinsdag en vrijdag ging ik er de hele dag heen. Er viel hierdoor al een last van mijn schouder omdat ik dan voor die dagen niemand hoefde te regelen die met mij ging wandelen. Ik moest in het begin wel even wennen , want iedereen was natuurlijk nieuw voor mij. Maar de begeleiding en de zorgvragers waren allemaal stuk voor stuk heel vriendelijk en daardoor voelde ik mij snel op mijn gemak. Het was ook even zoeken hoe ik met iedereen om zou gaan, want ik was eigenlijk de enige zorgvrager van mijn leeftijd en op mijn niveau en belevingswereld. Ik mocht zelf weten waar ik mijn tijd aanbesteedde; kaarsen maken, haken, borduren, mozaïeken, insectenhotels maken noem maar op. Ook kreeg ik een begeleider toegewezen. Eerst Patrick en later Johan. Er zaten, vooral in het begin, nog zat dagen tussen dat ik onrustig was, maar als ik dat aangaf dan was er altijd wel een begeleider die met mij om de tafel ging om er met mij achter te komen waar het door kwam en wat we/ik er aan kon doen. Ik werd gehoord en dat deed mij zo goed en gaf mij zoveel rust. Ik kreeg steeds meer interesse in de anderen om mij heen en ging ook elke dag wel een stuk wandelen . Ik kon het met iedereen goed vinden, maar met sommige heb je dan “speciale” band. Dit had ik met Jesse. We gingen elke dag wandelen en vaak gingen we samen of met meerderen erbij (incl. begeleider). Ik voelde me ook een soort moeder voor die jongere mensen en hoop dat ik ook wat voor hen heb kunnen betekenen. De begeleiders stimuleerden je om zelf naar oplossingen te zoeken als je ergens mee zat en begeleidde je daar heel goed in. Altijd luisterend en liefdevol. Ook wat betreft mijn eetgedrag hielpen ze me met het op een rijtje zetten van de gevolgen voor mij als ik mij er niet aan hield. Wat was dan het ergste wat er kon gebeuren. En er werd altijd weer naar gevraagd als ik iets thuis ook moest proberen. Je werd echt gehoord. En als ik ergens hulp nodig had met formulieren van bv het UWV dan probeerden ze me ook te helpen. Omdat ik ook erg veel aan mijn geloof en en mijn gemeente had en het geloof ook erg belangrijk voor mij is, sprak ik daar ook weleens over. Daar werd ook altijd met alle respect en openheid mee omgegaan en ook geïnteresseerd. Dat vond ik ook erg belangrijk. Langzamerhand voelde ik me steeds sterker worden. Toen ik er ongeveer 10 maanden zat , dacht ik er over na om weer een baan te zoeken. Daar waren ze meteen enthousiast over en ze stimuleerden mij ook om dit te doen. Uiteindelijk kreeg ik miv half juni 2021 een baan bij Boellaard in Vinkeveen.

Volgens mij waren zij nog blijer dan ik. Ze zeiden ook dat ze erg trots op me waren. Dat was zo mooi om te horen. Johan was inmiddels mijn begeleider en kwam ook elke week bij mij thuis om een uur te praten. Hier heb ik echt ontzettend veel aan gehad. Samen met hem zette ik alles op een rijtje waar ik mee worstelde en waar ik tegen aan liep. Johan liet mij zelf de oplossingen aandragen, al had ik dat lang niet altijd door. Hij gaf geen pasklare oplossingen. Ik moest zelf stappen nemen en initiatief nemen. Toen ik met de baan begon, heb ik afscheid genomen van de dagbesteding. Ik ging 2 dagen werken en anders werd het me te veel. Dat Zorg Los mij echt heel goed had gedaan, bleek uit het feit dat ik die 3 andere dagen weer zelf kon besteden, zonder dat ik rusteloos werd. En ook dat ik het eet schema los kon laten en rustig een uur later kon eten of koffiedrinken. Dat leek me een jaar eerder nog onmogelijk. Johan is nog tot en met juli 2022 bij mij wezen praten. Ik vond het echt geweldig dat die tijd nog aan mij besteed werd en had het ook zeker de eerste 10 maanden nog wel nodig. Ook het feit dat Johan op recht geïnteresseerd was in wat mij bezighield, vond ik bijzonder. Ik ga naar een Evangelische gemeente en toen ik daar weer mee deed in de leiding van een Alphacursus, kwam hij naar de slotavond van die cursus. Gewoon om te zien wat mij daarin zo raakt. Dat vond ik echt zo bijzonder. Ook al vond ik het niet leuk als hij het niet altijd met mij eens was, wat best wel eens gebeurde, toch wist hij mij dan ook in te laten zien dat ik dingen ook op een andere manier kon doen of kon zien. Ik was (achteraf) ontzettend onder de indruk van de professionaliteit van (de mensen van) ZorgLos. Zo kwam het die keer dat ik kwam kijken, niet bij mij over . De begeleiders zijn stuk voor stuk zo goed opgeleid om met de zorgvragers om te gaan. Zelfs de mensen die vrijwillig daar werken, weten zo goed hoe ze met iedereen om moeten gaan. Hun liefde voor de mensen, geduld en toewijding zijn enorm. Zonder de hulp van Zorg Los weet ik niet hoe het nu met me zou gaan. Ik ben hen echt ontzettend dankbaar. Het gaat echt heel goed met mij. Ik hoop dat ik Zorg Los zelf niet meer nodig zal hebben, maar ik zal ze zeker van harte aanbevelen als ik maar even denk dat iemand Zorg Los nodig heeft.